Mobile only works in landscape
Ελληνικά
English
Michael Moutoussis
Μιχαήλ Μουτούσης

τιτλος

Σκέψεις πάνω τον ευρύ διάλογο για την απαγόρευση της πυγμαχίας μετά από ακόμη ένα θάνατο.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΟΥΤΟΥΣΗΣ 1995
 Γράψτε μου τα σχόλιά σας

 


Ο Βρετανικός Ιατρικός Σύνδεσμος θα πρέπει να συγχαρεί τον εαυτό του για την αντίθεση του προς την πυγμαχία, αλλά οφείλει επίσης να εξετάσει τους λόγους για τους οποίους θεωρούμε την πυγμαχία περισσότερο αποκρουστική από άλλα σπορ, όπως από κάποιους επικίνδυνους αγώνες ταχύτητας ή ακόμα και το ράγκμπι, το αγαπημένο σπορ των ιατρικών σχολών. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι η αντίθεση αυτή δεν προέρχεται μόνο από τη σκοπιά της προληπτικής ιατρικής. Η δραστηριοποίησή μας δεν προέρχεται απλά από το γεγονός ότι, έχοντας εξετάσει τους κινδύνους και τα οφέλη, έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι η απαγόρευση της πυγμαχίας θα είχε ευεργετικά αποτελέσματα για την υγεία. Τα πράγματα θα ήταν έτσι, εάν το μόνο αποτέλεσμα της απαγόρευσης αυτής θα ήταν να κατάφευγαν σε άλλα σπορ οι αθλητές που ασχολούνται τώρα με την πυγμαχία ή που θα ασχολούνταν στο μέλλον - να κατάφευγαν για παράδειγμα στην υδατοσφαίριση.

Από όλα τα επικίνδυνα σπορ επιλέγουμε την πυγμαχία και ζητάμε έντονα την απαγόρευση της, γιατί πιστεύουμε βαθύτατα ότι είναι μια βάρβαρη ενασχόληση που θυμίζει μονομαχίες σκύλων. Για ποιο λόγο ακριβώς (και σωστά κατά τη γνώμη μου) πιστεύουμε ότι η πυγμαχία δεν αρμόζει σε μια πολιτισμένη κοινωνία, παρά το γεγονός ότι ακόμα και οι ίδιοι οι πυγμάχοι που έχουν τραυματιστεί σοβαρά, καθώς και λογικοί, συνετοί άνθρωποι όπως ο Barry McGugan που αθέλητα σκότωσαν τους αντιπάλους τους, πιστεύουν ότι είναι μία ευγενής τέχνη με την οποία αξίζει να ασχοληθεί κανείς; Είναι λάθος να πιστεύει κανείς ότι η βαρβαρότητα και η τέχνη, η απαράδεκτη βία και το αθλητικό πνεύμα, η ικανοποίηση των ορέξεων του πλήθους για αίμα και η πνευματική αυτοπειθαρχία του μαχητή δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Η πυγμαχία, ερασιτεχνική και επαγγελματική, είναι βάρβαρη, διότι οι σωματικές βλάβες που προκαλούνται είναι αναπόσπαστο μέρος της ως αγώνα και ως θεάματος. Αποτελεί την πλήρη άρνηση του πνεύματος ανθρωπισμού και προσφοράς το οποίο θαυμάζει η κοινωνία και προσδοκά από τα επαγγέλματα του τομέα της υγείας.

Στην κουλτούρα της πυγμαχίας το νοκ-άουτ αποτελεί κατόρθωμα με μεγάλη αξία. Αν και ο ΒΙΣ έχει δίκιο να αντιτάσσεται στο γεγονός ότι οι βλάβες που προκαλούνται στον εγκέφαλο δεν είναι μια ανεπιθύμητη συνέπεια αλλά ένας επιθυμητός στόχος του αθλήματος, αυτή η ανησυχία πρέπει πράγματι να αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου ζητήματος. Σε έναν επαγγελματικό αγώνα πυγμαχίας, όπως σε όλα τα σπορ, ο αθλητής προκειμένου να κερδίσει, πρέπει να ανάγει τη φυσική του κατάσταση, την τακτική του και γενικά όλα τα στοιχεία που συνθέτουν την ανωτερότητα του σε ότι αφορά στο συγκεκριμένο σπορ, σε ένα χειροπιαστό πλεονέκτημα έναντι του αντιπάλου του. Αυτό που είναι βάρβαρο και κατά συνέπεια απολύτως κατακριτέο, είναι το ότι στην πυγμαχία είναι σύνηθες και απολύτως νόμιμο να επιδιώκει κανείς αυτό το συγκριτικό πλεονέκτημα, τραυματίζοντας με πολλαπλά βίαια χτυπήματα τον αντίπαλο. Η απόδειξη της ανωτερότητας του νικητή είναι ο ξυλοδαρμός του νικημένου. Συνήθως συμβαίνουν τα ακόλουθα: από ένα σημείο και μετά, ο μαχητής που χάνει δέχεται περισσότερα και δυνατότερα χτυπήματα και μειώνεται η δυνατότητα άμυνάς του έναντι των χτυπημάτων αυτών, η απόδοση του δηλαδή πέφτει, οπότε ουσιαστικά είναι ανυπεράσπιστος έναντι του αντιπάλου του. Οι τραυματισμοί που προκαλούνται από τα χτυπήματα αυτά παίζουν το σημαντικότερο ρόλο στην απόδειξη της υπεροχής του νικητή. Οι τραυματισμοί, αν και μερικώς αναστρέψιμοι, αποτελούν και μέσο και σκοπό.

Το γεγονός αυτό διαχωρίζει την πυγμαχία από όλα τα εν δυνάμει επικίνδυνα σπορ, όπως το τζούντο ή την ελληνορωμαϊκή πάλη για παράδειγμα. Σε έναν αγώνα τζούντο, εφαρμόζονται πολλές από τις αρχές της πυγμαχίας: για να κερδίσει κανείς πρέπει να είναι γενναίος, γρήγορος, σε καλή φυσική κατάσταση, να έχει τη σωστή τακτική, να είναι με λίγα λόγια ένας πραγματικός μαχητής. Εντούτοις, ένας αγώνας τζούντο δεν κερδίζεται από τις σωματικές κακώσεις που προκαλούνται στον αντίπαλο: το αντίστοιχο του νοκ-αουτ στο τζούντο αποτελεί επίσης απόδειξη της υπεροχής ενός αθλητή έναντι του άλλου, αλλά δεν συνεπάγεται τον τραυματισμό του αντιπάλου. Φυσικά υπάρχει η πιθανότητα τραυματισμού, αλλά είναι καθαρά ένα ανεπιθύμητο τυχαίο γεγονός.

Οι σωματικές βλάβες στην πυγμαχία δεν αποτελούν μόνο ένα βίαιο μέσο για την επίτευξη ενός βίαιου σκοπού, αλλά αποτελούν επίσης και αναπόσπαστο μέρος της βαρβαρότητας ως θεάματος, ακολουθώντας τη χειρότερη παράδοση των μονομαχιών. Εδώ έγκειται κατά τη γνώμη μου η κύρια διαφορά ανάμεσα στην ερασιτεχνική και στην επαγγελματική πυγμαχία. Ο διάλογος για την ασφάλεια της ερασιτεχνικής πυγμαχίας συνεχίζεται με αμείωτη ένταση, αλλά είναι οπωσδήποτε αληθές το γεγονός ότι η επαγγελματική πυγμαχία οφείλει την πολύ μεγαλύτερη δημοτικότητά της στον άγριο και βίαιο χαρακτήρα της. Η μεγαλύτερη διάρκεια των αγώνων και η απουσία προστατευτικού εξοπλισμού μπορεί να κάνει ή να μην κάνει (κάτι που είναι λιγότερο πιθανό) την πυγμαχία περισσότερο επικίνδυνη, αλλά οπωσδήποτε έτσι δείχνει. Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στους Ρωμαίους που κραύγαζαν ζητώντας από τους μονομάχους να θανατώσουν τους αντιπάλους τους και σε μια κατηγορία θεατών που φωνάζουν στον μποξέρ τους να «σκοτώσει» τον αντίπαλό του ή «να του βγάλει τα μάτια »;

Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης «Καταιγίδα της Ερήμου», ένας αναγνώστης παραδέχτηκε με επιστολή του στην εφημερίδα Independent ότι ένιωθε ικανοποίηση όταν έβλεπε τις καθοδηγούμενες με λέιζερ βόμβες να καταστρέφουν τους ιρακινούς στόχους. Πολλοί άνθρωποι ανάμεσα μας νιώθουν απόλαυση όταν βλέπουν τον πυγμάχο που υποστηρίζουν να τσακίζει τον αντίπαλό του, ή τους «πυραύλους μας» να τινάζουν στον αέρα τους ιρακινούς στόχους. Η ροπή προς τη βαρβαρότητα μπορεί να έχει βαθιές ρίζες στην ανθρώπινη φύση, μπορεί ακόμα και να ήταν αναγκαία για την επιβίωση στο παρελθόν, αλλά είναι πραγματικά απαράδεκτη σε μια πολιτισμένη κοινωνία. Ας την καταπολεμήσουμε: η απαγόρευση της επαγγελματικής πυγμαχίας για αρχή δε θα είχε μόνο ως αποτέλεσμα την πρόληψη θανάτων και σοβαρών τραυματισμών, αλλά θα εξάλειφε το πιο ελεεινό κίνητρο για την κακοποίηση ενός ανθρώπου, δηλαδή την πληρωμή από εκείνους που είναι αρκετά ανώριμοι ώστε να διψούν για πραγματική βία.

Με λίγα λόγια λοιπόν, πιστεύω ότι η ενέργεια του BΙΣ πηγάζει όχι μόνο από την αντίληψη του γεγονότος που εμείς οι γιατροί έχουμε βάσει ιατρικών στοιχείων. Πηγάζει επίσης από άλλες, περισσότερο ανθρωπιστικές αρχές, που οι περισσότεροι από εμάς υιοθετούν και εφαρμόζουν σε σύγκριση με τους οπαδούς της πυγμαχίας, και ακόμη περισσότερο με τους θεατές της. Η συζήτηση για τις αξίες είναι πολύ πιο δύσκολη από την παράθεση των γεγονότων. Είναι όμως πιο σημαντικό να διεξαχθεί ένας ανοικτός διάλογος για τα ζητήματα των αξιών που σχετίζονται με την πυγμαχία, παρά να δεχθούμε την αποσιώπησή τους εξαιτίας του παραπλανητικού τρόπου και της επιλεκτικότητας με την οποία και οι δύο πλευρές του διαλόγου εξετάζουν τα γεγονότα.

title